her bir gün ayrı bir ruh hali; dalgalı, iniş çıkışı hızlı, peşinden sürükleyen, sağa sola çarpan sertçe

Sana da lanet olsun kendime de. Sığışamadık yan yana, duramadık; içimizdeki çiğlik baskın çıktı. Mantıksız olduğunu bilmeme rağmen, varlığını yok saymak en büyük arzum

hayal

İçimde kırıp bıraktığın, kaç parçaya ayrıldığını göremediğim, görmek ne demek, bakmaya bile cesaret edemediğim bu hayal kabusum artık şimdi; her adımımda sinsice takip eden, her anı'mı içimden kanatarak söküp zihnime çarpıp vuran ve her sabah uyanışımı dehşete çeviren lanet bir kabus. Öfkenin hem nefretle hem de sevgiyle birlikte salınabileceğini tattırdın bana, halbuki ayrı ayrı yaşanır sanıyordum, naifmişim herhalde duygularım hakkında, o kadar da ukalaydım halbuki. Öylesine pis bir açmaz ki bu, "bu" her neyse artık, ne dönebiliyor arkamı, ne de bakabiliyorum yüzüne. Beni kendime böylesine yabancılaştıran en yakın tanıdığımsın. Ruhumun kırıklığı da bundan zaten, maalesef

ana rahmi

herhalde uğultulu, karanlık bir çıkmaz sokak olsa gerek

tarife

beni kendime döndürecek bir yol, döndüğümde de kendimle yüzleştirecek bir cesaret

Sikik bir akşam işte

ne eksik ne fazla

eh işte

Paramparça oldu bile bir tarafım, sanırım. Çok da sezemiyor ya insan; ya birinden duyunca ya da eskaza farkedince... 


Müthiş bir gerginlik içindeyim, daha önce tarifini bile duymadığım bir deneyim. Davranışlarımın nasıl saptığını, süzüldüğünü, yayıldığını görebiliyorum, fakat bir şey yapamıyorum ve yapmıyorum. Bu belki de benim için bir sınır zorlaması, ama istediğim bir şey değil. Ne bir heyecan, ne bir mutluluk, ne bir merak... Hiçbiri yok zihnimde, hala bi' bokların eşiğindeyim ama kestiremiyorum neresi olduğunu. Takıla dura eşiğe, eşik olup çıktım kendime nihayet. 


Bu kadar şuursuzluk hayra alemet değil