kalp katılığı

nasıl unutacağız?

içinde yaşadığın anın zorluğu her çöktüğünde düşünmek değil, hayal etmek tutuyor elinden. 

beslemek zorunda kalıyorsun diğer yanı, kontrolünde olmayan yoğun bir ihtiyaç her tarafına sıçrayarak çıkıyor içinden. 

patlıyor adeta. 

bu kadar zorluğu kabul etmiyor, tepki veriyor belki de bünyen, ruhun. 

ruh bunu kabul etmiyorsa neyi yaşıyoruz o zaman? 

niye yaşıyoruz? 

ama işte, insan. 

yaşıyor, yaşayacağını biliyor. 

biliyor bu yaşananları bir yere koyacağını. 

peki kaç zaman sonra hatırlanacaklar, sancısız? 

nasıl hatırlayacağız?